Siemiginowski Maksymilian h. Sas (1760–1822), autor gramatyk, bibliotekarz i archiwista. Wg niektórych źródeł ur. 1758 na Wołyniu niedaleko Ostroga, był synem Atanazego.
Nauki pobierał S. najpierw u jezuitów w Ostrogu, następnie u pijarów w Międzyrzeczu Koreckim i wreszcie – również u pijarów – w Ostrogu. W r. 1781 wyjechał z prałatem łuckim, ks. Turkiewiczem, do rezydującego w Radomyślu nad Teterewem kijowskiego metropolity unickiego Jazona Junoszy Smogorzewskiego. W r. 1784 zdecydował się podjąć pracę w kancelarii połockiego metropolity unickiego Herakliusza Lisowskiego. Dotarł jednak tylko do Kijowa, gdzie zapisał się na Akademię i w ciągu dwu lat zakończył w niej najwyższy kurs nauk, tj. filozofię i teologię. Wkrótce po tym zatrudniony został w tejże uczelni jako nauczyciel języka polskiego, łacińskiego i rosyjskiego, a nadto historii i geografii w czterech początkowych klasach. Pełnił też obowiązki pomocnika bibliotekarza Akademii. Za czasów rektorstwa Samuela Misławskiego S. podjął próby reformowania metod nauczania stosowanych dotychczas w tej uczelni.
Z działalnością pedagogiczną S-ego w Akademii Kijowskiej wiązały się opracowane przezeń trzy podręczniki: gramatyki polskiej, składni łacińskiej i ortografii tudzież wymowy rosyjskiej: Grammatika pol’skaja dlja pol’zy i upotreblenija rossijskago junošestva (Kiev 1791), Načal’nyja pravila sočinenija latinskago dlja načinajuščich obučat’sja latinskomu jazyku w Kievskoj Akademii (Kiev 1791, 3 wyd.), Pravopisanie rossijskoe s predvaritel’nym nastavleniem o proiznošenii bukv, o skladach i čtenii iz raznych grammatik i novejšich o pravopisanii pravil’ (Moskva 1794, 2 wyd). Podręcznik gramatyki polskiej, uwydatniający zjawiska, którymi język polski różni się od rosyjskiego oceniony był jako «rzecz dobrze przemyślana i dojrzała» (H. Safarewiczowa).
Jesienią 1795 S. opuścił Kijów, aby udać się do Moskwy i dalej do Petersburga, dokąd właśnie zwiezione zostały, po zdobyciu przez Rosjan Warszawy, zbiory Biblioteki Rzpltej (Załuskich) i archiwa Metryki Kor. S. zdecydował się wówczas zgłosić do służby państwowej i jako radca kolegialny objął opiekę nad owymi zbiorami. W ciągu dwudziestoletniej pracy uporządkował i skatalogował ponad 300 tys. różnojęzycznych druków i rękopisów, które utworzyły podstawowy zespół otwartej w r. 1814 Cesarskiej Biblioteki Publicznej (obecnie im. M. Sałtykowa-Szczedrina) w Petersburgu. Uczniem, później przyjacielem, a w końcu biografem S-ego był Bazyli Anastasiewicz. S. zmarł po miesięcznej chorobie na suchoty, 25 VI 1822 w Petersburgu. Był odznaczony rosyjskim Orderem św. Anny.
Safarewiczowa H., O nazwisku Siemiginowski, „Onomastica” R. 16: 1971 s. 218–19; taż, Polszczyzna XVIII wieku w podręczniku gramatyki polskiej M. Siemiginowskiego, Wr. 1971 (bibliogr.); Wołoszynowski R. W., Polsko-rosyjskie związki w naukach społecznych 1804–1830, W. 1974 s. 101; – Grecz M., Rys historyczny literatury rosyjskiej. Z rosyjskiego przez S. B. Linde, W. 1823 s. 297–9.
Wiesław Witkowski